11
bak şimdi mesela şu şiiri ele alalım: Ancak yağmur göğe karışırsa renkler dökülür. Ancak, usa boyanmayan anılar simsiyah kesilir. Yürünürse tüm yollardan yalnız, Ölüme varılır. Denizin boş kabuğundan yalnız, Özlem sesi duyulur. Kışın var olamayan ağaçlardan zaman dökülür. Beraber neye bakmışız da mavi böyle güzel görünür? bunu burada paylaştıydım zaten. bunu eski sevgilime yazdım onu epey özlemiştim. ama tek amacım direkt ona seslenmek değil aşka dair bir bakış açısı da sunabilmekti. şimdi çok entel dantel sözler gibi geliyor ama ve lakin ki durum öyle değil. biz duygularımızı saklamaya yönelik eğitiliyoruz aslında birazcık bunun dışına çıkabilen herkes az çok şiir yazar diye düşünüyorum, zor iş değil pek. ilk dizede şunu anlatmaya uğraşıyordum: insan tek başına yaşayamaz, bir bütün olamaz. sevdiği insan ile bir bütündür. rüzgarın ateşi alevlendirmesi gibi bir ilişki bulmaya uğraşmıştım. yağmur bulutlarıyla gökyüzünün gökkuşağını ortaya çıkarmasını tercih ettim. ikinci dizede yaşanan şeylerin biz farkında olmadan akıp gitmesine izin veriyoruz ya onu eleştirdim. mesela bir gün batımını fotoğraf çekilerek harcayan insanlar var. ya da işte güzel anıları elinde kamerayla gezerek harcayanlar. sevgi insana tüm renklerini sunar ama insanın bunları görebilmesi gerekir diyerek üstteki dize ile tamamlamaya uğraştım kısaca. ortadaki dizelerin anlamı açık zaten. yine ayrılığı nasıl betimlersem hissettiğim şeyleri yansıtabilirim diye düşünerek deniz kabuğunun çıkardığı deniz sesini kullanmayı tercih ettim. "kışın var olamayan ağaçlardan zaman dökülür" en kapalı dize. buradaki aslında benim uzak mesafe ilişkimin etkisi var. yaz vakti buluşup altında oturduğumuz ağaç kışın biz yokken var olmuyora getirdim olayı. çok güzel bir dize değil ama algıyı kırıyor. son dize daha öncelerden aklıma gelmişti. bir şeye kiminle nasıl baktığın onu ileride nasıl göreceğini şekillendirebiliyor. çünkü insan yaşadığı şeyleri o anki algıladıklarıyla bağdaştırıyor. daha önce mavi bir şeye bakmışız ki mavi bu kadar güzel görünüyor olsun gibi bir şey demeye uğraştım. bu da denize bakarken aklıma gelmişti. çok zor işler değil işte bir kaç saat oturup kelimeleri evirip çeviriyorsun. duygularını yansıttığına inanıyorsan o noktada bırakıyorsun. dümdüz konuşmaktan çok daha etkili ve kısa bir yazı çıkıyor ortaya.